ঐশানু 

এসাগৰ নীলা আশা 

~জুৰি গোস্বামী শৰ্মা~ 

এসাগৰ নীলা আশা সাৱটি

তাই বাট চায়

হালধীয়া সোণাৰু ফুলা সময়লৈ,

কিজানি সোণাৰুৰ হালধীয়াত

উভতি আহে তাইৰ হৃদয়ৰ ৰঙবোৰ ।

পংকিলময় সময়ৰ নিঃকৰুণ কাহিনী

এতিয়াও বাজে তাইৰ বুকুৰ চেতাৰত,

অবাধ্য আশাবোৰ বগুৱাই যায়

ভিতৰৰ পৰা আৰু ভিতৰলৈ

তাই হৈ পৰে দিশহাৰা,

যেন হেৰায় তাইৰ ঠিকনা

মাটি খামুচি ওখ হ'ব খোজে তাই

হেৰুৱাব নোখোজে মাটিৰ ঠিকনা

শূণ্যতাত হাত বুলাই যেন চিঞৰি উঠে হৃদয়

অ' আকাশ মোক উৰিব দিয়া

তোমাৰ হেঁপাহী নীলা আচলত

অ' বতাহ মোক লৈ যোৱা

সেই মাটিৰ বুকুলৈ

য'ত মই বিচাৰি পাম

সেউজীয়াৰ মাজত নীলা আশাবোৰ ।

****

নোকোৱা কথা

~পবিত্ৰ বৰগোহাঁই~

নোকোৱা কথাবোৰো এদিন

বুকুতে গোট মাৰি বুকুখন গধুৰ হৈ পৰে

নোকোৱা কথাবোৰ এদিন

বতাহৰ ভাজে ভাজে ফুচফুচাই ফুৰে

 শিপাডালেকে চিনিব নোৱাৰা গছজোপাই

লতাডালক সাৱতি নিজৰ সেউজীয়া হেৰুৱায়

বসন্ত ভাল নোপোৱাজনক হৃদয় যাচি

কিয় যে বুকুত ঘা লগাও

যি সময়ৰ সোঁতত নিজকে এৰি দিয়ে

সেইজনে পাহৰে অতীতৰ কথা

অতীতবোৰ যে শীতৰ সৰা পাত !

এদিন সেই অতীতবোৰে আছিল

বুকুৰ কোণত আঁকি লোৱা সাঁচ

যি নিতে সোঁৱৰায় জীৱনৰ ঘাত- প্ৰতিঘাত।

****